Brigitte Augustijn | AIGT en huisarts in opleiding
Op de algemene ledenvergaderingen vindt Brigitte Augustijn gelijkgestemden, met wie ze interessante ervaringen en onderzoeken deelt. De boeiende gesprekken met andere NVTG-leden houden haar geïnspireerd. ‘De NVTG maakt het mogelijk ons mooie vak te blijven ontwikkelen. Ook binnen Nederland.’
(Huis)arts in de tropen
Ook Brigittes eigen verhaal is boeiend en kleurrijk. Tegenwoordig werkt ze in een multiculturele achterstandswijk in Rotterdam-Zuid. Voor veel mensen die behandeling nodig hebben zijn er beperkende factoren in het spel, zoals het financiële plaatje. Om deze patiënten de zorg te geven die ze nodig hebben, zoekt Brigitte op een creatieve manier naar oplossingen. Hier plukt ze de vruchten van haar ervaringen als tropenarts. ‘Voordat ik naar de tropen ging dacht ik er nog over om specialist in het ziekenhuis te worden. Maar tijdens mijn missies fungeerde ik als eerste aanspreekpunt, en juist het patiëntencontact in de eerste lijn sprak me erg aan. Dat vond ik terug binnen de huisartsgeneeskunde.’
Enige dokter vs. Arts in internationaal team
Aanvankelijk zag Brigitte ziet de baan van AIGT niet als ‘enige dokter’ in een districtsziekenhuis, maar liever in een internationaal team, waarbinnen visies en ervaringen worden gedeeld. ‘De nadruk op noodhulp en het bieden van zorg op plekken waar dat anders niet mogelijk is, vond vind ik erg belangrijk.’ In 2015 zond Artsen zonder Grenzen haar uit naar Congo, waar ze als algemeen arts in een districtsziekenhuis aan de slag ging. Haar tweede missie was met Stichting Bootvluchteling naar het Griekse eiland Samos. In een afgesloten vluchtelingenkamp verleende ze vooral huisartsenzorg en hielp ze mee met de organisatie. In 2016 ging Brigitte naar Zuid-Soedan, wederom met Artsen zonder Grenzen, waar ze in een tentenkamp op de afdeling ondervoeding werkte.
Urgentie en noodzaak
Haar missies waren leerzaam, en niet alleen op medisch niveau. ‘Mijn laatste tropenmissie was in een ziekenhuis op de grens van Thailand met Myanmar. Het gebied bezorgde mijn werk een politieke uitdaging, want we zagen veel migranten en vluchtelingen. Ik werkte op de obstetrische afdeling, waar enkele bevallingen per dag plaatsvonden. Door gebrek aan geld bestond er een beperkte mogelijkheid tot verwijzen. Als arts moest je dus een goed onderscheid kunnen maken tussen urgentie en noodzaak, en dat was soms erg moeilijk en heftig.’
Creatief denken
In een post-conflictgebied zijn er veel verschillende determinanten die invloed hebben op de kwaliteit van de zorg. ‘Mensen moeten vaak lange afstanden lopen, de financiële middelen zijn schaars, er is een taalbarrière met de lokale bevolking en de patiënten zijn vaak ongeschoold. Als zorgverlener word ik daar continu mee geconfronteerd: je staat stil bij de ongelijkheden en beperkingen die de mensen binnen deze samenlevingen zijn opgelegd. De tropen hebben mijn perspectief enorm verbreed. Als arts heb ik creatiever leren denken.’
